Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2014

νοιώσε με για να σε νοιώσω, κι ας πονάς...




σήμερα κάνει καλοκαίρι! μετά τη δουλειά βόλτα στο κέντρο. κόσμος πολύς στο μετρό, στα πεζοδρόμια, στις στάσεις, παντού! άνθρωποι που τρέχουν να προλάβουν... συντονίζομαι. το σώμα μου σφίγγεται κι επιταχύνω το βήμα μου. μα δεν βιάζομαι στ' αλήθεια. πιάνω τοίχο, σταματάω λίγα δευτερόλεπτα και συνεχίζω αργά. αισθάνομαι τον/την πίσω μου να δυσανασχετεί. κάνω χώρο στο πεζοδρόμιο να προσπεράσει (από δεξιά) και συνεχίζω. πολλές φορές αφήνω το πεζοδρόμιο και περπατάω στην άκρη του δρόμου. έτσι γλυτώνω την πίεση των βιαστικών (και ανεβάζω την πίεση των οδηγών...) περπατάω χαλαρά, σαν να είμαι διακοπές. βασικά αυτή είναι κι η απώτερη σκέψη μου: να μου δίνω καθημερινά ''τζούρες'' διακοπών! έχει και τ' απρόοπτά του. σαν κι εχθές που έχασα το υπηρεσιακό, γιατί χάζευα τον ήλιο, όπως έσκαγε πίσω από τον λυκαβηττό... όμορφα...

μέσα στο ίδιο πνεύμα κεράστηκα και παγωτό. το τρόλευ ήρθε στην ώρα του. σταμάτησε μπροστά μου (ναι, υπάρχει τρόπος να υπολογίσεις που περίπου θ' ανοίξει τις πόρτες του!) και περίμενα να κατέβουν οι επιβάτες για να μπω. δεν περίμενε όμως η κοπελιά δίπλα μου. με προσπέρασε, μπήκε και κάθισε στη μοναδική διαθέσιμη θέση. ας είναι, το παγωτό μου θα το φάω ακόμα και όρθια! λίγο παρακάτω μπήκαν ελεγκτές. έκλεισα το παγωτό (το σωστό είναι να μην τρως στα μμμ) και έδειξα την κάρτα μου. δεν μου αρέσει να πέφτω σε έλεγχο. παλιά φοβόμουν, πως θα έψαχνα την κάρτα και δεν θα την είχα (ποτέ δε συνέβη). τώρα με αγχώνει η έκβαση. ''μα δεν είναι χτυπημένο''. ο ελεγκτής μιλούσε στην κυρία που καθόταν μπροστά μου. ''μα το χτύπησα'' ξενική προφορά. το επεξεργάστηκε λίγη ώρα και απεφάνθη: ''δεν είναι χτυπημένο, έχετε ταυτότητα?'' ''όχι''. ''διαβατήριο? χαρτιά? από πού είστε?'' ''από την ρουμανία. δεν έχω χαρτιά''. ''έχετε χρήματα μαζί σας, για να αποφύγουμε το τμήμα?'' από την φωνή του καταλάβαινες πως βαριόταν να κάνει την διαδικασία. ''όχι, δεν έχω λεφτά''. ''έχετε τουλάχιστον 35 ευρώ, τα μισά?'' ήθελε να τελειώνει. ''όχι, δεν έχω, αλλά το χτύπησα και μάλλον μου έπεσε''. '' δεν βλέπω τίποτα κάτω''. ''θα το πήραν!''. είναι η ώρα που με πιάνει στεναχώρια. ένα δράμα βρισκόταν σε εξέλιξη. κι εμείς,'' οι νόμιμοι'', περιμέναμε τη λύση. αν ο ελεγκτής έκανε πίσω, θα χλευαζόταν ως ανίκανος (φαινόταν από τα βλέμματα). το ''κοινό'' ζητούσε την τιμωρία του παραβάτη. ο ελεγκτής μιλούσε ήρεμα. ''αν πάμε στο τμήμα, θα έχεις πρόβλημα. να περιμένουμε κάπου να σου φέρουν χρήματα από το σπίτι?'' ''δεν έχουμε''. ο δεύτερος ελεγκτής στριμώχτηκε πάνω μου για να περάσει και να συνεχίσει τον έλεγχο στο πίσω μέρος του τρόλευ. κόλλησε στην κοπελιά πίσω μου. κοντά μαλλιά όλο μπούκλες, λευκό δέρμα, κόκκινο στόμα, δε θα 'ταν πάνω από 18. ''το εισιτήριό σας''. ''δεν έχω...''. χαμογέλασε σαν να ζητούσε συγνώμη. ''φοιτήτρια είσαι?'' ''μαθήτρια''. χωρίς να πει λέξη προσπέρασε. στην επόμενη στάση κατέβηκαν οι δύο ελεγκτές, η γυναίκα από την ρουμανία και δυο ακόμα γυναίκες από την αφρική. ''δύο μαύρες και μία άσπρη'' χλεύασε ο υπερήλικας που στεκόταν όρθιος λίγο πιο πίσω. γύρισα και τον κύτταξα έντονα για λίγα δευτερόλεπτα. με κύτταξε κι αυτός. δεν συνέχισε. γύρισα στην κοπελιά πίσω μου. ''ξέρεις, χαίρομαι που δεν σε κατέβασαν, στεναχωριέμαι όμως που κατέβασαν τις γυναίκες που ήταν αλλοδαπές''. ''μάλλον επειδή είμαι μαθήτρια... κι εγώ αλλοδαπή είμαι...'' σκέφτηκα όσα έχω διαβάσει για τα παιδιά μεταναστών που ενώ γεννιούνται, στην ελλάδα, στερούνται υπηκοότητας (με ό,τι συνεπάγεται αυτό...)''τότε χαίρομαι ακόμα περισσότερο'' της χαμογέλασα.

παρακάτω ξέσπασε φασαρία στις πίσω θέσεις. ''θα μας κολλήσεις όλους? να βήχεις σε χαρτομάντηλο!'' αγανακτισμένη γυναικεία φωνή. ακουγόταν γυναικείος βήχας. ''δεν ακούς? έτσι που βήχεις, θα μας κολλήσεις!'' ''παράτα με!'' ''έτσι που βήχεις, πετάγονται σάλια και μικρόβια! βάλε το χέρι σου μπροστά!'' ''αι στο διάολο!'' λακωνική η απάντηση. το κοινό έσπευσε να υπερασπίσει την ''βριζόμενη'' ''μα γιατί βρίζεις τη γυναίκα?'' καλά σου λέει!'' σούσουρο στο τρόλευ. ''δεν είναι καλά η γυναίκα'' μου άνοιξε κουβέντα η διπλανή μου (είχα στο μεταξύ βρει θέση και καθόμουν). συμφώνησε μαζί της και η κοπελιά που δεν είχε εισιτήριο.''αχ, μην το κάνεις αυτό...''σκέφτηκα. ''νοιώσε την λιγάκι, όπως σε ένοιωσε ο ελεγκτής λίγο νωρίτερα...''. ''μπορεί, αλλά γιατί δεν της έδωσε απλά ένα χαρτομάντηλο, αντί να της κάνει υπόδειξη? μπορεί να μην είχε!'' της απάντησα. γύρισε στο πλάι και δεν μου ξαναμίλησε.

λίγη ώρα αργότερα έφτασα σπίτι. με το που άνοιξα την πόρτα, κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινα καλά. μπροστά στην πόρτα είχε σκόνη και πετραδάκια κι εγώ είχα αφήσει ένα σπίτι πεντακάθαρο! κύτταξα το ταβάνι στο σαλόνι, έλειπε ένα μεγάλο κομμάτι. για την ακρίβεια δεν έλειπε, απλά ήταν σκορπισμένο σε όλο το δωμάτιο. πέρυσι τέτοια εποχή, είχε πέσει ένα ανάλογο κομμάτι στη κρεββατοκάμαρα. μόνο που τότε ήμουν από κάτω και ο απολογισμός ήταν ένα διαλυμένο κρεββάτι κι ένα σπασμένο πλευρό. ήταν η επομένη της μέρας που είχαν συλλάβει στελέχη της χ.α μετά τη δολοφονία του Π.Φύσσα. είχα κοιμηθεί χαρούμενη εκείνη τη νύχτα. χαμογέλασα.σήμερα, λίγες ημέρες πριν την έναρξη της δίκης τα ταβάνια συνεχίζουν να πέφτουν...

Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2014

συνθήματα.



σεπτέμβριος. με πρωτοβρόχια! δεν μας είχε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια σε τέτοιες ''φυσιολογικές'' εκδηλώσεις ο καιρός και ξαφνιάστηκα. έχω χάσει εντελώς την έννοια του ''φυσιολογικού'' και αναμενόμενου. η έλλειψη γεννάει ανασφάλεια. πρέπει συνεχώς να είμαι σ' ετοιμότητα, σε εγρήγορση, να προλάβω αυτό που έρχεται, να το αντιμετωπίσω άμεσα και αποτελεσματικά. αγχώνομαι...

σκέφτομαι την προχθεσινή πορεία. ξεκίνησε απ' την πλατεία βαρνάβα στο παγκράτι. γνωστή περιοχή, από τα εφηβικά χρόνια. οι έξοδοι μας. φαγητό, σινεμά, αργότερα στο ''μπρίκι'' για ποτό. κολλημένοι έρωτες. το ''όσα παίρνει ο άνεμος'' στο παλλάς. τέσσερις ώρες έργο σ' άβολα, ξύλινα καθίσματα. μπορντό βελούδο, απομεινάρι κάποιας εποχής, φαγωμένο από τα χρόνια. δύο μεγάλες πλατείες -χωρισμένες με διάζωμα-, εξώστης και δύο θεωρεία. δύο εμείς και ένα ζευγάρι γηραλέων όλοι οι θεατές. χέρι-χέρι μπήκαν, χέρι-χέρι βγήκαν. έρωτας που μετρούσε κοντά μια αιωνιότητα ή ανάγκη για στήριξη? μου έκαναν παρατήρηση:''δεν είναι σωστό να έχεις τα πόδια σου πάνω στο διάζωμα''. τα κατέβασα από σεβασμό. στο τέλος της παράστασης μας είπαν:''αν ο κόσμος ήξερε τί έργο είναι, θα ήταν γεμάτος ο κινηματογράφος''. χαμογέλασα συγκαταβατικά. ''έχει αλλάξει ο κόσμος'' σκέφτηκα. σίγουρα θα το είχαν προλάβει και στην πρώτη προβολή του. μου αρέσει να σκέφτομαι ότι το είχαν δει εκείνη την πρώτη φορά μαζί.

έκανα λάθος παππού. δεν άλλαξε ο κόσμος. παγκράτι σήμερα. πλατεία βαρνάβα. ένα ερωτευμένο ζευγάρι καθισμένο σ' ένα παγκάκι. έχεις καθίσει ποτέ κοντά στον έρωτα? έχεις νοιώσει τη λαχτάρα? να μην ξεκολλάει το βλέμμα, το σώμα, το στόμα... οι ''φυσιολογικοί'' δεν το αντέχουν. ως άλλοι ''νότιοι'' θεωρούν το ομόφυλο ζευγάρι απειλή κατά του κατεστημένου. πρέπει να εξοντωθεί. να παραδειγματιστούν και οι άλλοι, οι ''ανώμαλοι'' -λέξη που ακούστηκε στο ελληνικό κοινοβούλιο. τους σκλάβους τους μαστίγωναν για ''παραδειγματισμό''. τώρα σπάνε πόδια... ποιό το ''φυσιολογικό'' και ποιό το ''ανώμαλο'' λοιπόν?

ξεκινάει η πορεία. αριθμός μετεχόντων αρκετός για να την στηρίξει. περνάμε από ένα εκκλησάκι. το σύνθημα γράφεται με σπρέι:"και η παναγία ήταν διαφορετική, αφού με έναν κρίνο έκανε παιδί''. ένας άντρας διαμαρτύρεται, δημιουργείται ένταση. προσβάλλεται το θρησκευτικό συναίσθημα. συμφωνώ. θα μπορούσα να γράψω εδώ για την συνεχή προσβολή και καταπάτηση των δικαιωμάτων των ομόφυλων συνανθρώπων μας από τους εκπροσώπους της επίσημης εκκλησίας. αντ' αυτού όμως δίνω σημασία σ' ένα χαμόγελο που εμφανίζεται ξαφνικά στο πρόσωπό μου. πέρα από την ανάγκη που κρύβεται στις λέξεις του ''ασεβούς'' συνθήματος, κρύβεται και μια μεγάλη αλήθεια: η εξίσωση του ''θαύματος'' με τον κρίνο και κατά συνέπεια με τον έρωτα και την αγάπη. ο θεός της αγάπης δεν μπορεί να προήλθε από πουθενά αλλού, παρά μόνο από την ίδια την αγάπη. αυτό μας αξίζει μόνο! 

πάμε πάλι από την αρχή. παγκράτι. πλατεία βαρνάβα σε μια άλλη πραγματικότητα. δυο αγόρια ερωτευμένα σ' ένα παγκάκι. τίποτα πιο φυσιολογικό, τίποτα πιο όμορφο... καληνύχτα Σκάρλετ. αύριο ξημερώνει μια καινούρια ημέρα.καληνύχτα...

Κυριακή 27 Ιουλίου 2014

όσο υπάρχουν άνθρωποι...




σήμερα κάνει λύπη. και τις προηγούμενες μέρες δηλαδή λύπη έκανε, αλλά το έξω δε σ' αφήνει να σκεφτείς πολλά-πολλά. βγαίνεις, μιλάς, περνάς καλά, όμορφα. έλα όμως που το παραμελημένο ριζώνει, μεγαλώνει και μετά σε παίρνει και σε σηκώνει... και σήμερα το έξω προγραμματισμένο,αλλά η λύπη, λύπη... 

η λέξη εκεχειρία ακούγεται όλο και πιο πολύ. να σταματήσει ο πόλεμος (ο χαρακτηρισμός ''εχθροπραξίες'' απλά, συνιστά ύβρη) να σταματήσουν να σκοτώνονται οι άνθρωποι. λέξη ελκυστική και ελπιδοφόρα: ''η προσωρινή παύση των εχθροπραξιών'' ή αλλιώς ''ανακωχή''. σύνθετη λέξη: ἔχω + χείρ. κάτι σαν ''είναι στο χέρι μου'' ή ''εξαρτάται από 'μένα''. πάρε την ευθύνη σου δηλαδή, πάρε και τον χρόνο σου και τα ξαναλέμε. ενέχει και ένα μίνιμουμ προσδοκίας: να δεις τα πράγματα από άλλη σκοπιά, ν' αλλάξεις τρόπο, αν είναι δυνατόν.

πρόβλημα πρώτο: η ίδια η συνθήκη χάνει το νόημά της, εάν δεν δεν υπάρχει ειλικρινές ενδιαφέρον και από τις δύο πλευρές να φτιάξουν έναν κοινό (έστω νοητό αρχικά) χώρο, στον οποίο να μπορούν να συνυπάρξουν σαν αυτόνομες, ισότιμες οντότητες. έστω αν η μία πλευρά μπορεί να αναγνωρίσει την πιθανότητα δημιουργίας ενός τέτοιου χώρου, αυτό γεννάει ελπίδα. γιατί η αλήθεια είναι, πως μεγαλώνουμε μαθαίνοντας ''σωστούς τρόπους''. ο σωστός τρόπος να μιλάς, να τρως, να περπατάς κ.λ.π. από τη στιγμή που τα πράγματα γίνονται ''σωστά'' προσδοκάς ότι θα έχεις και το επιθυμητό αποτέλεσμα. το δικό σου σωστό όμως, γίνεται βραχνάς στο σωστό του άλλου. και δεν σταματάει εκεί. σιγουριά - απαίτηση - ματαίωση - πόνος - παραίτηση. κι ας μη γελιόμαστε. δεν σπάει ο κύκλος έτσι εύκολα. κι αυτός που ξέρει, χρειάζεται να κάνει έναν κόπο παραπάνω, να δείξει ξανά και ξανά, σαν να μαθαίνεις σε κάποιον να γράφει τ' όνομά του σε μια άλλη γλώσσα.

πρόβλημα δεύτερο: μετά την υπογραφή της εκεχειρίας χρειάζεται σύνδεση. χρειάζεται δηλαδή να αναγνωρίσουν και οι δύο πλευρές, πως κάτι στον τρόπο τους δημιουργεί ένταση. δύσκολο. ο ''σωστός'' τρόπος έχει κάνει κι εδώ τη δουλειά του. ένα ''δεν ξέρω για ποιό πράγμα μου μιλάς'' από τη μία και ένα ''μα δεν καταλαβαίνεις τί κάνεις'' από την άλλη τινάζουν τη σύνδεση στον αέρα. και αντί η εκεχειρία να γίνει ζωντανό πεδίο δημιουργίας νέων επαφών, καταντάει νεκρός χρόνος. στην καλύτερη περίπτωση μπορείς ν' ακούσεις το παράπονο: ''δεν κατάλαβες ποτέ πόσο έχω προσπαθήσει'' από τη μία, ''δεν μου έδωσες ποτέ αυτό που ήθελα'' από την άλλη. κάπου εκεί κόβεται η σύνδεση.

πρόβλημα τρίτο: άγνοια. οι γνωστοί τρόποι διαχείρισης της κρίσης, απλά δεν λειτουργούν. είναι αναμενόμενοι, δημιουργούν αίσθημα ανεπάρκειας και απ' όπου και αν προέρχονται κάνουν τουλάχιστον τη μία πλευρά να αισθάνεται ''ηττημένη'' . σ' αυτό το σημείο η εκεχειρία γίνεται συνώνυμη της έννοιας ''να δεις τα πράγματα με τον δικό μου τρόπο''. αυτό ενέχει αισθήματα αναξιότητας, ντροπής, υποτίμησης κ.ο.κ σε σημείο που η διακοπή των συνομιλιών φαντάζει τουλάχιστον ανακουφιστική. επικίνδυνο πράγμα να τσιγκλάς τη αξιοπρέπεια του άλλου. δύσκολο όμως και να πεις: ''δεν ξέρω''. πιο εύκολο ίσως: δείξε μου αυτά που ξέρεις, να σου δείξω αυτά που ξέρω και αφού τελειώσουμε με τα γνωστά, πάμε να μάθουμε και κάτι καινούριο?

κι αν όχι καινούριο - ολοκαίνουριο, τουλάχιστον κάτι λίγο ξεχασμένο: ''Περιστατικά όπως η ανεπίσημη εκεχειρία των Χριστουγέννων ‧ όταν Βρετανοί και Γερμανοί στρατιώτες παραμέρισαν προσωρινά την αντιπαλότητά τους για να παίξουν ποδόσφαιρο στη " γη του κανενός ", στο πεδίο μάχης της Φλαμανδίας, πιστεύεται ότι έκαναν τον Ριμέ να δει ότι το παιχνίδι είχε τη δυνατότητα να ενώσει τους ανθρώπους.''

παιχνίδι λοιπόν! όχι όμως κρυφτό... με την προσδοκία ''φτου ξελευτερία'' γίνεται κι αυτό βραχνάς. αυτό, το άλλο παιχνίδι που ο ''άλλος'' γίνεται ''υποκείμενο'' εξερεύνησης. νέος τόπος. που με σεβασμό στέκεσαι απέναντι, κοιτάς, αφουγκράζεσαι, μετράς και μετριέσαι. κι αφού σιγουρευτεί το μάτι κι ηρεμήσει το μυαλό, τότε το σώμα αρχίζει να κινείται ''προς'' και ''από''. προς τα αισθήματα που σου γεννάει και από τα σινιάλα που εκπέμπει. και μερικές φορές κινείται και ο άλλος ''προς'' και ''από''. και τότε γίνεται χορός, γίνεται κίνηση, γίνεται ελευθερία... 

Τετάρτη 23 Ιουλίου 2014

ιούλιος στην αθήνα.




ιούλιος στην Αθήνα. χρόνος για βόλτες, συναντήσεις. άνθρωποι παντού. καφές, φαγητό, μπύρα μετά. όχι πάντα με αυτή την σειρά, ούτε και με τις ίδιες επιλογές.ανάλογα τη μέρα και τη διάθεση. όπως βγει. χαλαρά όμως, χωρίς βιασύνες. συναυλίες, σινεμά, περπάτημα στην πόλη. συζητήσεις, ιστορίες, γέλια. θάλασσα όχι, μπορεί να περιμένει. κι εγώ μπορώ να περιμένω. 

φεστιβάλ, συγκεντρώσεις, πορείες. αργά το απόγευμα να έχει πέσει ο ήλιος. κι άλλοι άνθρωποι, κι άλλες συναντήσεις, κι άλλες συζητήσεις. χαλαρά στο πόδι, στο παγκάκι, κατάχαμα. τσιγάρο και κουβέντα. η επικαιρότητα να τρέχει κι εμείς με την παραδοχή του δεύτερου στο κατόπι της. ήρεμοι, ακόμα κι αν (ή μάλλον επειδή) το ξέρουμε: όπως είναι τα πράγματα, πάντα ''αυτοί'' θα βρίσκονται ένα βήμα μπροστά (τουλάχιστον).

νερό, παραλίες, φόροι, μειώσεις. υγεία, παιδεία σε εκπτώσεις. χαλκιδική και καθαρίστριες αντέχουν (?) για το καλό μας.... επικαιρότητα. αλλά είναι ιούλιος, ζεσταίνεσαι, θέλεις μπύρα και κουβέντα μετά. και η κουβέντα ξεστρατίζει και από πολιτική γίνεται προσωπική. και κάθε τί προσωπικό γίνεται κι ανθρώπινο και γι αυτό ενδιαφέρον. κι άλλοι άνθρωποι, κι άλλες ιστορίες κι άλλα ενδιαφέροντα. όχι απλά ''ενδιαφέροντα'' αλλά ''περάσματα''. από ένα δειλό και λίγο ντροπιασμένο ''μου συνέβη...'' σ' ένα απελευθερωτικό ''συμβαίνει και σε άλλους''! ανακούφιση.

η επικαιρότητα δεν ζεσταίνεται, ούτε πάει για μπύρα. ιούλιος στη Γάζα. πόλεμος. άλλος ένας. ξανά συγκεντρώσεις, ξανά πορείες και μπύρες μετά. δεν κατεβαίνει ο κόσμος, βαρέθηκε. το fb γεμίζει από συνθήματα υπέρ της παλαιστίνης. γεμίζει κι από φωτογραφίες. όχι, δεν θα τις ανοίξω. ξέρω τί κάνει ο πόλεμος (για την ακρίβεια ξέρω τί μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος σ' έναν άλλον). εκκλήσεις για βοήθεια, ψηφίσματα, ανταποκρίσεις και ξανά φωτογραφίες. επιμένω. θα κατέβω στην πορεία, αλλά τις φωτογραφίες δεν τις ''ανοίγω''. για να μπορώ να πω και μια μαλακία με τον διπλανό μου και να γελάσουμε.

και προχωράμε. και φωνάζουμε ''ιντιφάντα'' και ''αλληλεγγύη στην παλαιστίνη''. και γίνεται κάτι και γελάμε. και κάτι δεν πάει καλά. εμείς προχωράμε. ο δρόμος είναι ανοιχτός και ασφαλής (η αστυνομία έχει κόψει την κυκλοφορία). οι μπάτσοι δεν θα μας χτυπήσουν (είναι πίσω στα στενά αραγμένοι, χωρίς ''βαρύ'' εξοπλισμό). εμείς κάνουμε τον αλληλέγγυο απογευματινό μας περίπατο, την ίδια ώρα που σκοτώνονται οι άνθρωποι στους οποίους βροντοφωνάζουμε την αλληλεγγύη μας. αυτό δεν είναι συμβατό.''τουλάχιστον να καταλάβουν (ποιοι αλήθεια?), πως δεν συμφωνούμε''. ακούγεται λογικό και για την ώρα καθησυχαστικό.

νωχελικό ξύπνημα. ώρα για ενημέρωση και περιήγηση στον μαγικό κόσμο του fb. ειδήσεις για τον πόλεμο, από κάτω προσφορές για ειδυλλιακές διακοπές, οδηγίες για καλές μαμάδες, σεμινάριο κατασκευών, παρέα που απολαμβάνει μεζέ και ούζο, πιο κάτω τραγουδάκι, ακόμα πιο κάτω.... το παιδί με τα κομμένα χέρια, ανοιγμένη κοιλιά, τα έντερα έξω και παντού αίματα. έτσι απλά μου την πέταξε το fb στα μούτρα. κλείστο! το βλέμμα κολλημένο. κατέβα πιο κάτω! πού πιο κάτω? ΔΕΝ έχει πιο κάτω... το απόγευμα στη συγκέντρωση έξω απ' την ισραηλινή πρεσβεία, ένας από τους ομιλητές φώναζε: ''πού είστε έλληνες? πού είστε? επειδή ο πόλεμος δεν είναι στη χώρα σας? ΠΟΥ ΕΙΣΤΕ???'' 
απλά, πού είστε άνθρωποι....? 





Τετάρτη 9 Ιουλίου 2014

ένα μαγικό χαλί...




πάλι ζέστη. με κλειστά παράθυρα ζεσταίνομαι. με ανοιχτά, δεν μπορώ να γράψω. οι γείτονες πίνουν καφέ στο μπαλκόνι κι εγώ ακούω... δεν είναι από κουτσομπολίστικη περιέργεια, ούτε και στήνω αυτί. απλώς ακούω. τις περισσότερες φορές χαίρομαι γι αυτό. άλλες πάλι, θυμίζει το βασανιστήριο της σταγόνας. απόλυτη ησυχία και ξαφνικά ακούς μια σταγόνα να πέφτει. στην αρχή δεν δίνεις σημασία, ίσως σου φαίνεται ένας οικείος ήχος. όμως σε λίγο το μυαλό περιμένει την επόμενη σταγόνα σε μια καταναγκαστική αναμονή . δεν μπορεί να σκεφτεί τίποτα άλλο, δεν περιμένει τίποτα άλλο, παρά την επόμενη σταγόνα να πέσει, για να ησυχάσει ένα δευτερόλεπτο, πριν ξεκινήσει και πάλι η αναμονή.

ο λόγος που ακούω τους ανθρώπους, είναι γιατί μου αρέσουν οι ιστορίες. μαγεύομαι... οι λέξεις μεταφράζονται σε εικόνες, οι εικόνες σε συναισθήματα και τα συναισθήματα επιστρέφουν στον πραγματικό κόσμο και τον ζωγραφίζουν. και να σκεφτείς, ότι σαν παιδί (μέχρι που έμαθα να διαβάζω δηλαδή), το μόνο παραμύθι που μας έλεγε ο πατέρας μου, ήταν ''η λιωμένη η γατούλα''! επρόκειτο για μια μαμά-γάτα με τρία γατάκια (σύμπτωση), όπου το ένα πέρασε χωρίς να προσέχει τον δρόμο και το πάτησε το αυτοκίνητο. είχε μεγάλο άγχος παρά τα (ελάχιστα) αυτοκίνητα που κυκλοφορούσαν τότε. ο ίδιος λίγο έλειψε να επιβεβαιωθεί κι εγώ έμαθα από την ηλικία των τεσσάρων περίπου τί θα πει διπλό μήνυμα: από τη μέση και πάνω αγκαλιασμένη και προφυλαγμένη και από τη μέση και κάτω δαρμένη.

ο λόγος που γράφω τις ιστορίες των ανθρώπων (ευκαιρίας δοθείσης και της δικής μου!), είναι απλός: κάθε μέρα συναντάω δεκάδες ανθρώπους στους δρόμους, στο μετρό, στα λεωφορεία (αγαπημένα!), όπου βρεθώ σ' αυτή την τεράστια πόλη. ανθρώπους, που στην πλειοψηφία τους δεν θα τους ξανασυναντήσω. όμως κάθε συνάντηση είναι μοναδική. ο καθένας δηλώνει αυτήν ακριβώς την μοναδικότητα, με το ντύσιμο, το βλέμμα, το περπάτημά του. κάθε ένας είναι και και μια πιθανότητα αλληλλοσυσχέτισης. δεν στεναχωριέμαι που αυτή η συσχέτιση δεν θα πραγματωθεί. θα ήταν - εκτός από ανέφικτο- εξοντωτικό να γνωρίζεις τόσους πολλούς ανθρώπους. αυτό που όμως είναι σίγουρα πραγματικό, είναι πως κάθε μέρα επικοινωνούμε όχι απλά με ανθρώπους, αλλά με τις ιστορίες τους. κι αυτό είναι μαγικό...

αυτό ένιωσα πολύ έντονα τις τελευταίες ημέρες. συνάντησα πλήθος ανθρώπων εκτός και εντός σπιτιού (εκτός από τα βιβλία και το fb είναι ένας τόπος που ιστορίες ανθρώπων ξετυλίγονται). ένοιωσα συγκίνηση για τον άνθρωπο και έκπληξη για τον τρόπο που η κάθε ιστορία ''πλέκεται'' με τη δική μου. υφαίνουμε με κάποιο τρόπο ο καθένας το δικό του χαλί, και όταν συναντιόμαστε δείχνουμε το εργόχειρό μας στον άλλο και φτιάχνουμε ενώσεις. χαρά, συγκίνηση, φόβος, ντροπή είναι οι κλωστές μας. έτσι μπλέκονται τα χρώματα, τα σχέδια και οι ραφές. και ίσως, αν καταφέρουμε να φτιάξουμε ένα μεγάλο χαλί, ίσως να χωρέσουμε όλοι πάνω του κι αυτό να σηκωθεί...                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                 

Κυριακή 29 Ιουνίου 2014

επιστροφή.

όμορφες μέρες του ιούνη. όλη η αθήνα ένα πανηγύρι. φεστιβάλ, εκδηλώσεις, δράσεις. όχι πλαισιωμένες από κυβερνητικούς μηχανισμούς και εταιρίες. σε πλατείες, πάρκα και λοιπούς χώρους ο άνθρωπος δρα, δημιουργεί και αναπνέει. όταν κλείσει αυτός ο κύκλος, τίποτα δε θα θυμίζει την αρτιότητα μιας εκδήλωσης, ο ίδιος ο χώρος όμως θα έχει σηματαδοτηθεί από την τρυφερότητα, την εγγύτητα, την αίσθηση του ''ανήκειν'. της βεβαιότητας πως μια άλλη ζωή στέκεται πιο πέρα και μας κλείνει το μάτι. θα παίρνουμε μια ανάσα και θα προχωράμε.
 
χθες αργά γυρνώντας με το ταξί από μια τέτοια πραγματικότητα.το να παίρνεις ταξί τέτοιες ώρες, γεννάει μια μικρή ανησυχία. ιδιαίτερα, αν ο προορισμός σου σε βγάζει από το κέντρο και σε στέλνει κατ' ευθείαν στο βουνό. πολλά ταξί στην πιάτσα, πρώτη αίσθηση σιγουριάς. μπαίνω στο πρώτο, στη διαπασών το κλαρίνο. μετά από μια βραδιά καλοπαιγμένης swing μουσικής, θα μπορούσα να το εκλάβω και ως βαρβαρότητα, αλλά τέτοιες ώρες θεωρείται ως ένα δεύτερο σημάδι ασφάλειας. πόσοι οδηγοί ταξί που συχνάζουν στη συγκεκριμένη πιάτσα, αρέσκονται σε ''δημοτικά'' ακούσματα?

καθησυχασμένη χώθηκα στο πίσω κάθισμα, έδωσα τον προορισμό μου και δεν ξανάκουσα την μουσική, μέχρι που κατάλαβα πως κόντευα να φτάσω. βρισκόμασταν στην τελευταία διακλάδωση του δρόμου. αριστερά σε πάει κατ' ευθείαν στο βουνό, δεξιά φτάνεις σπίτι. το μυαλό σε εγρήγορση. ''αριστερά'', μου έχει ξεφύγει αρκετές φορές - μου είναι κι εύκολο - και το ταξί έχει κοκαλώσει. ''πού, στο βουνό?'' εύλογη η απορία του οδηγού. ''συγνώμη, δεξιά ήθελα να πω, αλλά τέτοιες ώρες...'' τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια! συμβουλεύτηκα το βραχιολάκι-οδηγό και ... ''δεξιά!''.

μόλις είχαμε περάσει τον ξενώνα και βρισκόμασταν μπροστά στο υδραγωγείο. το βουνό μπροστά. ''να 'ξερες τί μου θυμίζεις κοπελλιά, εδώ που μ' έφερες...'' γαμώ την τύχη μου! έπεσα τόσο έξω? ανάσα γρήγορη, το μυαλό σε θέση μάχης. ''τί εννοείτε?'' ''να, δυο χρόνια έζησα εδώ''. αναφερόταν στον ξενώνα. χαλάρωσα. ''άστεγος''. γύρισε και με κύτταξε. σκληρό πρόσωπο, γεμάτο σημάδια εφηβικής (?) ακμής. η καρδιά μου σταμάτησε. ήταν ένας από ΑΥΤΟΥΣ. που αποφεύγουμε να κυττάξουμε, που ευχόμαστε να μην καθίσει δίπλα μας στο λεωφορείο, που μας θυμώνει, γιατί μας θυμίζει πως το ''είμαι'' και ''δεν είμαι'' στις μέρες μας είναι λαχείο. αν το τραβήξεις, πέθανες! 

''θα πρέπει να είστε πολύ περήφανος για τον εαυτό σας!'' ''γιατί?'' γύρισε πάλι και με κύτταξε, σαν αυτή του η ιδιότητα να καθόριζε τη θέση του στον κόσμο. ''γιατί τα καταφέρατε! γυρίσατε...''. ''ναι... ξέρεις, ήταν ωραία χρόνια... πέρασα καλά εδώ'' ''εννοείτε με τους συγκατοίκους ή με το προσωπικό?'' ήθελα να μάθω τί κάνει έναν άνθρωπο να λέει ''πέρασα καλά!'' όταν όλα γύρω του έχουν καταρρεύσει. ''με το προσωπικό. ήταν καλοί άνθρωποι...'' ''χαίρομαι που υπάρχουν τέτοιοι χώροι! κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να ζει στο δρόμο!'' είχαμε σχεδόν φτάσει και δεν ήξερα τί να πω σ' έναν άνθρωπο που σου κάνει τέτοιο άνοιγμα και σε 2 λεπτά πρέπει να τον αφήσεις... έσπασε λίγο η φωνή του, βγήκε το παράπονο ''κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να ζει στο δρόμο... δεν πρέπει...'' πλήρωσα και βγήκα. ''να είστε καλά!'' ''κι εσύ κοπελλιά...'' περίμενε μέχρι να ξεκλειδώσω και να μπω στο σπίτι - φροντίδα είναι αυτό - και έφυγε. να είναι καλά!

Δευτέρα 28 Απριλίου 2014

βασανίζομαι...

είναι η πρώτη φορά που ξεκινάω από τον τίτλο. για την ακρίβεια είναι η πρώτη φορά που έχει μπαστακωθεί μια λέξη στο μυαλό μου, μήνες τώρα (μπορεί και χρόνια?), και δεν λέει να ξεκουνήσει! και η αλήθεια είναι πως το απέφευγα επιμελώς. δεν μου αρέσει να καταπιάνομαι με κάτι τόσο διαδεδομένο, αφ' ενός γιατί κινδυνεύεις να απογυμνώσεις την αλήθεια ενός άλλου, να την κάνεις λίγη και μίζερη, αφ' ετέρου γιατί με μια λέξη τα είπε όλα ο άνθρωπος! τί να γράψεις από εκεί και πέρα...

έλα όμως που δεν μ' αφήνει. θα το γράψω λοιπόν και στο ''δημοσίευση'' θα αποφασίσω... βασανίζομαι λοιπόν... το βλέπω μπροστά μου κάθε μέρα. στη Δάφνη με τεράστια γραμματοσειρά στον τοίχο της πυρκάλ. σαν να μιλάει το ίδιο το εργοστάσιο. οχυρωμένο, γκρίζο, εγκαταλελειμμένο. ίδιο κτήριο-φάντασμα που θυμάται με νοσταλγία το παρελθόν και τρομάζει μπροστά στο παρόν. και αυτός ακριβώς ο τρόμος είναι που πάνω στον τοίχο του γίνεται μοναξιά, απελπισία, αλλά και μια προσπάθεια για επαφή, για κάποιον που θα αναρωτηθεί για την ύπαρξη και την ιστορία του. ένα κτήριο σε απόγνωση...

στριμωγμένο στην αρχή της βουλιαγμένης. βρήκε χώρο και είπε ν' απλωθεί! έλα όμως που δεν υπολόγισε σωστά... τα πρώτα γράμματα σε απόσταση, το κάθε ένα και μια ανεξάρτητη οντότητα. σχεδόν κολλημένα τα τελευταία, σαν το ένα να επιβιώνει κλέβοντας χώρο από το άλλο. ένα βασανίζομαι που απέτυχε στο ταίριασμα. που τα στοιχεία του πέρασαν από το '' δεν χρειάζομαι κανέναν'' στο ''δεν υπάρχω χωρίς εσένα''. πόσο ν' αντέξει και ένας τοίχος...

με τεχνοτροπία στου Fix. τα γράμματά του τετραγωνισμένα, σχηματίζουν τον τέλειο κύβο. η ίδια η δομή του, τείχος απέναντι στην καθημερινότητα που τσακίζει. κανένας άνεργος, άστεγος, απελπισμένος δεν χωράει σ' αυτό το βασανίζομαι. δεν καίγεται από βιτριόλι, δεν μαχαιρώνεται, δεν πνίγεται, δεν ζει... από τον τρόμο του μη σπάσει έκλεισε για ό,τι κακό, και μαζί για ό,τι καλό υπάρχει εκεί έξω ... 

ανακοίνωση σ' έναν τοίχο σπιτιού στα εξάρχεια. γράμματα ωοειδή, κάποιοι κύκλοι να εφάπτονται, άλλοι να μένουν λίγο ανοιχτοί, σε καμία περίπτωση δε το λες καλλιγραφία. βασανίζομαι που σε θέλω... που με την σκέψη σου κοιμάμαι και ξυπνάω. που κάθομαι πάντα απέναντι από πόρτες και παράθυρα μην τύχει και περάσεις. που μια ματιά, ένα άγγιγμα είναι ευτυχία και η απουσία σου η μόνη δυστυχία. που πονάω και μ'αρέσει. που ο φόβος με καταλύει κι ο ίδιος φόβος με δυναμώνει. που τρέχω με απίστευτη ταχύτητα από το άδειασμα στο πλήρες και ξανά, πάλι πίσω. που δεν σε θέλω... που κουρασμένο το μυαλό θέλει να τελειώνει με τη σκέψη σου. που δεν αντέχω τα πάνω και τα κάτω μου. που μετράω τη συμπεριφορά σου, για να βγάλω το αποτέλεσμα που θέλω. που δεν καταλαβαίνω... που βασανί-ζω-μαι...